۴ سناریو جهان دیجیتالی در سال ۲۰۳۰

سناریو اول – ترمنیاتور
این سناریوی  جهانی را در سال 2030 نشان می دهد که در آن هیچ یک از اهداف توسعه پایدار صرف نظر از توسعه سریع تکنولوژیکی محقق نمی شود. وقتی سرعت سریع تغییر با فناوری های غیرقانونی ترکیب شود ، دنیای 2030 نسبت به یک دهه قبل کاملاً متفاوت به نظر می رسد. ویژگی های کلیدی این سناریو عبارتند از: توسعه اطلاعاتی بی رویه ، اتصال بالا ، نفوذ اینترنت در همه چیز ، کند شدن تلاش ها برای الکتریکی شدن، داده ها در کنترل چند شرکت انحصاری قدرتمند ، سیستم های کاملاً خودکار فیزیکی سایبری ، تغییر در بازار کار از کارگران غیرمتخصص به افراد با مهارت های بسیار بالا ، از دست دادن مکانیسم های یادگیری مادام العمر ، شرایط آموزش عالی بسیار رقابتی ، اخلاق داده ها در اولویت قرار نگرفته و در نتیجه عدم اعتماد به فناوری. در این دنیا قدرت توسط چند شرکت فناوری کنترل می شود. داده ها پیشرفت های مرتبط با هوشمندی را به پیش برده اند و راه حل های نوآورانه جدید در هر زمینه توسعه یافته است. با این حال ، توزیع مزایای این نوآوری ها و پیشرفت ها با همه به اشتراک گذاشته نمی شود زیرا هیچ مکانیسم اخلاقی وجود ندارد که این نتیجه را تضمین کند. موضوعات مربوط به توزیع مزایا و عدم اولویت بندی اهداف توسعه پایدار منجر به کاهش اعتماد به فناوری می شود. تغییر در بازار کار به کارگران ماهر نیاز دارد و این منجر به افزایش نابرابری در درآمد می شود. با این حال ، فضای آموزش عالی رقابتی و نه میان رشته ای نه تنها به این چالش ها پاسخ نمی دهد بلکه به دلیل ذهنیت سود محور از آنها چشم پوشی می کند. آموزش عالی درمورد موضوعات مرتبط با CPS ، برنامه های درسی علوم داده را به برنامه های خود اضافه می کند ، با این وجود تحقیقات بسیار مهم در کنترل شرکت های قدرتمند است – جنبه های اجتماعی داده ها با آموزش CPS یکپارچه نیستند و توسط سازمان های بودجه ریز پشتیبانی نمی شوند. علیرغم توسعه قوی فن آوری ، فاقد اخلاق داده های اولویت دار و SDG ، هنوز تقاضای زیادی برای تحقیق و آموزش در مورد فناوری CPS وجود دارد. با این حال ، این امر منجر به تأکید بر کاربردهای نظامی / سلاح های مبتنی بر هوش مصنوعی ، فن آوری های نظارت دائمی و کنترل افراد می شود. عدم اعتماد به این معنی است که امنیت برای موفقیت استفاده از CPS ضروری است و از این رو ، تحقیقات باید روی این موارد متمرکز شوند. علاوه بر این ، دسترسی به داده ها تهاجمی می شود ، زیرا از یک طرف داده ها از طریق اینترنت اشیا فراوان است و از طرف دیگر ، داده ها توسط چند شرکت بزرگ کنترل می شوند. آیا می توان CPS جدید را بدون دستکاری به همه چیز متصل کرد؟

سناریو دوم – غول آهنی
این سناریو  جهانی را در سال 2030 نشان می دهد که در آن همه اهداف توسعه پایدار محقق می شود و پیشرفت های سریع تکنولوژیکی در آن وجود دارد. تحولات سریع فن آوری با اهداف توسعه پایدار برای جهانی محافظت شده بدون فقر که در آن بیشتر مردم از صلح و رفاه برخوردار هستند ، ادغام شده اند.
ویژگی های کلیدی این سناریو عبارتند از: توسعه هوشمندی تنظیم شده ، اتصال بالا و در نتیجه اینترنت اشیا همگانی، الکتریکی شدن بالا ، داده های باز ، سیستم های خودکار فیزیکی سایبری که در آن انسان و ماشین با هم کار می کنند ، تغییر در بازار کار از غیر ماهر به کارگران ماهر بسیار زیادی که از طریق محیط های یادگیری مادام العمر ، شرایط آموزش عالی مشارکتی و بین رشته ای آموزش دیده اند. اخلاق داده ها نه تنها اولویت بندی می شوند بلکه سازوکارهای پشتیبانی نیز توسعه می یابند و در نتیجه اعتماد به فناوری های تازه توسعه یافته بسیار زیاد است. اهداف توسعه پایدار برای بهبود برابری ، تنوع و حمایت از کاهش تغییرات آب و هوایی در اولویت قرار دارند و منابع برای دستیابی به این اهداف تأمین می شوند. در حالی که پیشرفتهای فن آوری هنوز از طریق مقررات لازم در حال تغییر جهان هستند، دنیای آموزش و تحقیقات توانسته از فناوریهای نوظهور به نفع همه برای ساختن جهانی پایدار استفاده کند. این تغییرات و فرصت های برابر اعتماد به فناوری را بهبود بخشیده است. حتی اگر بسیاری از مشاغل ناپدید شده باشند ، مشاغل جدید ظهور کردند. از طریق استراتژی های آموزش و پرورش و آموزش های مادام العمر ، افراد به راحتی با تعاریف جدید کار سازگار می شوند و مهارت های جدید را به سرعت و به آسانی کسب می کنند. این بدون آموزش میان رشته ای در آموزش عالی که بسیاری از افراد را قادر به تأمین نیازهای مشاغل جدید می کند ، امکان پذیر نبود. آموزش مربوط به داده ها تقریباً در همه رشته ها جاسازی شده است. علاوه بر این ، پیامدهای اخلاقی و اجتماعی داده ها و فناوری به خوبی برای همه قابل درک است.
برای تحقیق و آموزش CPS ، این بدان معنی است که تمرکز به ادغام انسان و ماشین تغییر یافته است. ما در آستانه رسیدن به نقطه تکین هستیم و افراد باید به طور مداوم مهارت و درک خود را از نحوه اداره داده ها در یک محیط شدیدا متغیر و پیچیده بهبود بخشند. از طریق اینترنت اشیا همگانی، دسترسی به داده ها بسیار زیاد و همچنین باز است. آموزش در یک محیط مشارکتی برای مقابله با چگونگی تمایز بین اعتماد در مقابل داده های جعلی انجام میگیرد. به نظر می رسد نتایج تحقیقات به دلیل پیشرفت سریع ، مدت زمان بسیار کوتاهی دارند و محققان باید با موضوعات و بودجه های جدید بسیار به روز باشند.

سناریو سوم – انسان گرایی
این سناریو دنیایی را در سال 2030 نشان می دهد که در آن اهداف توسعه پایدار محقق می شوند اما پیشرفت های تکنولوژیکی تدریجی است. پیشرفت های فنی یک نیروی محرک نیستند و پیوندی نسبتاً ضعیف با اهداف توسعه پایدار دارند.
از ویژگی های کلیدی این سناریو می توان به ترکیدن حباب هوش مصنوعی ، استفاده مداوم از اینترنت اشیا، الکتریکی شدن موفقیت آمیز ، استفاده نکردن از داده ها ، اتوماسیون کند ، افزایش مشاغل کارگران ماهر پایه ، یادگیری مادام العمر متمرکز بر پایداری ، و استفاده اولویت دار از داده ها، درک اخلاق ، آموزش عالی مشترک و اعتماد نسبی به فناوری های جدید اشاره کرد. در این جهان ، پیشرفت فناوری که زمانی به عنوان یک فرصت تلقی می شد ، اتلاف وقت ، انرژی و پول محسوب می شود. نیازهای نسل آینده ، دستیابی به اهداف توسعه پایدار و تأثیرات غیرمنتظره چندین فناوری ، از جمله افزایش کاربردهای هوش مصنوعی ، استراتژی های متفاوت برای شیوه های سنتی کار ، یادگیری و زندگی است. از آنجا که اعتماد به فناوری کاهش یافته است ، بودجه تحقیقات مربوط به CPS در حال کاهش است. آموزش CPS به آرامی از روش های داده محور دور می شود ، اما جنبه های اخلاقی داده ها و پیامدهای اجتماعی تغییرات سریع فن آوری هنوز مورد توجه بسیاری از محققان است.
انفجار حباب هوش مصنوعی به این معنی بود که محققان باید دوباره به آزمایشگاه های خود برگردند تا روش های جدیدی را برای ادغام CPS با روش های جدید کار امتحان کنند. دانشجویان به تأیید جدیدی درباره آینده احتمالی CPS احتیاج دارند ، زیرا اعتماد به داده ها مجدداً زیر سوال رفته است. توجه بسیاری به توسعه پایدار معطوف است و تا حدی به نظر می رسد که توسعه CPS سهم بیشتری در این امر داشته باشد. بنابراین ، اگرچه CPS و توسعه فناوری بخشهای اساسی جامعه هستند ، اما توجه به آن ها نسبتاً کم است. محققان به هر حال بودجه کار خود را پیدا می کنند ، اما منابع زیادی وجود ندارد.

سناریو چهارم – پیشرفت کند
این سناریوی نشان دهنده جهانی در سال 2030 است که در آن پیشرفتهای فن آوری و اهداف توسعه پایدار به آرامی در حال پیشرفت هستند. در این سناریو ، جهان و اروپا هنوز به دنبال دستیابی به اهداف توسعه پایدار هستند ، که هنوز به آنها نرسیده اند ، در حالی که پیشرفت فن آوری از سال 2019 توسعه زیادی به خود ندیده است.
از ویژگیهای کلیدی این سناریو می توان به تلاش اندک برای تنظیم مقررات توسعه اطلاعات ، افزایش اتصال به شبکه، پیشرفت آهسته تلاشها برای الکتریکی شدن، کنترل عمده داده ها در انحصار چند شرکت قدرتمند و در عین حال افزایش حرکت به سمت ابتکارات داده باز ، افزایش استفاده از سیستم های سایبر فیزیکی خودکار ، و تغییر کند در بازار کار اشاره کرد. گزینه های یادگیری مادام العمر از کارگران غیرمتخصص تا مهارت بالا وجود دارد اما به عنوان یک اولویت ، آموزش عالی رقابتی ، تحولات کند در اخلاق داده ها و در نتیجه اعتماد اندک به توسعه فناوری دیده می شود. در جهان این سناریو، افزایش استفاده از فناوری و داده های تولید شده هنوز تحت کنترل چند انحصار است ، با بحث های مداوم در مورد چگونگی مقابله با این انحصار ، اما مقرراتی وجود ندارد و مناطق مختلف جهان استراتژی های مختلفی را برای کنار آمدن با آن تهیه کرده اند و پیامدهای اخلاقی و اجتماعی فناوری و استفاده از داده ها هنوز در اولویت قرار ندارند ، با این وجود گروه های تحقیقاتی و برنامه های دانشگاهی این عوامل را بررسی می کنند. مشابه دنیای امروز ، الکتریکی شدن وسایل نقلیه توسط برخی کشورها پشتیبانی می شود ، اما نیروی محرکه آن کشورها نیست. همه اینها سرعت اجرای اهداف توسعه پایدار را کاهش می دهد و جهان هنوز فرصتی برابر برای همه فراهم نمی کند.
تحقیق و آموزش CPS بر دستیابی به داده ها از راه های درست و در زمان های مناسب متمرکز است. اکنون جنبشی برای افزایش گشودگی و اجازه تسلط شرکت های بزرگ بر بازار وجود ندارد. به لطف پیشرفت نسبتاً کند فناوری ، امکاناتی در ایجاد مجموعه های جدیدی از مقررات ، توافق نامه ها ، روش ها ، بهترین شیوه ها / استانداردها ، مقررات (برای اجتناب از مشکلات و عوارض جانبی با فناوری های جدید) وجود دارد. دانشجویان به دنبال فهم این هستند که چگونه اتوماسیون می توانند از توسعه پایدار پشتیبانی کند، که علی رغم عدم موفقیت در دستیابی به SDG و دستور کار 2030، یک موضوع بسیار مهم در جامعه است. هنوز هم در یافتن راه های جدید عزم وجود دارد – سوال این است که چگونه؟ این یکی از مسائلی است که جامعه پژوهشی در این جهان سعی در حل آن دارد.